Klaseko lagunak. Un cuento sobre la diversidad

Leire dut izena eta 8 urte ditut. Eskolan hainbat lagun dauzkat eta guztiak oso jatorrak dira. Txikitatik elkar ezagutzen dugu eta irakasleek esaten digute “talde ona” osatzen dugula.

Egia da txikiagoak ginenean arazo batzuk izan genituela… ez dut gezurrik esango.

Mikeli “Baloia” esaten genion eta futbolean jolasteko ez zuen inork aukeratzen bere taldean parte hartzeko. Eta Anek ezin zituen gauza batzuk jan eta arraro begiratu genion. Maialanek, ordea, dena jaten zuen baina ez zuen ezer ikusten eta gainera modu bitxi batean idazten ikasi zuen. Eta Jon beti azkena uzten genuen bere gurpil-aulkian mugitzea asko kostatzen zitzaiolako.

Eta ni… ba irakurtzen ikasten hasi ginenean ez nuen ezer ulertzen. Letrek dantzan ematen zutela eta gero matematiketan ere, gauza bera gertatu zitzaidan. Irakaslea horretaz konturatu zen eta gurasoek zer gertatzen ari zena jakiteko hainbat lekutara eraman gintuen. Azkenean esan zidaten dislexikoa nintzela. Orain besteek baino astiroago irakurtzen dut baina klasekideek beti laguntzen didate.

Konturatu zara nire klaseko lagunak oso bereziak direla, ezta? A, eta iaz etorri zena aipatzea ahaztu zait!! Xia Txinatik etorri zen eta heldu zenean ez zuen gure hizkuntza ezagutzen eta oso lotsatia zen. Guk “1, 2, 3 eguzki” jolasa irakatsi genion eta berak guri “Dragoiaren burua” izeneko jokua. Ilara batean jarri behar ginen denok: lehenengoa, burua zenak, azkena (buztana) harrapatu behar zuen. Oso dibertigarria da!

Azken hiru urte hauetan Arantza izan da gure irakaslea eta pasa den astean esan zigun “Jubilatuko zela”. Guk ez genekien zer zen hori eta berak urte asko klaseak ematen zeramatzala eta bere adinarekin atsedena hartu behar zuela esan zigun. Horregatik lana eta klaseak emateari utziko zion. Zelako pena hartu genuen klaseko lagunok.

– Eta orduan ez zaitugu berriro ikusiko? – galdetu zion Anek.

Andereñoak erantzun zion bisitan etorriko zela, baina gu oso triste geratu ginen.

Hurrengo egunean klasea izan genuen Aitorrekin, ingeles irakaslea, eta proposatu zigun Arantzari agur esateko zerbait berezia prestatzea. Jolas orduan elkartu ginen klasekideok eta plan bat pentsatu genuen. Arantzaren azken egunean, jai sorpresa bat egingo genion!!

Aste bat barru, klaseak amaituta zeudela abisatzeko txirrinak jo zuen eta bat-batean argia joan zen eta sorpresa hasi zen! Dena ilunpetan zegoen eta ez genuen ezer ikusten.

– Egon lasai! – esan zuen Maialanek eta bere makila berezi horrekin gidatu gintuen beste gela batera. Han argiak piztu ziren eta…

– SORPRESA!!! – oihukatu genuen.

Arantza aho zabalik geratu zen. Gela puxikekin apainduta zegoen eta arbelean mezu bat idatzita zegoen: Faltan botako zaitugu, Arantza!

Gero Anek ekarri zuen glutenik gabeko prestatutako pastela eta Mikelek marrazki eder bat oparitu zion Arantzari. Jonek bere omenenezko idatzitako testu bat irakurri zion eta nik “Txoria, txori” kanta abestu nion (Mikel Laboa asko gustatzen zitzaiolako).

Eta amaitzeko, Xiak eman zizkigun bere herrian oso famatuak diren zortearen gailetak. Jaia amaitu zen eta gogotsu besarkatu genuen. Arantzari malko pare bat jautsi zitzaizkion eta guzti!!

Oso ondo pasatu genuen eta agur hunkigarria egin genion gure Arantzari.

Dena den, guk elkarrekin jarraituko dugu bakoitzak bere berezitasunekin:

Mikel potolo izanda baita margolari trebea ere, Ane zeliakoak bere glutenik gabeko tartak prestatuko dizkigu, Maialenek bere makila bereziaz baliatuz gidatuko gaitu argia joaten denean, Jonek bere gurpil-aulkitik hainbat ipuin idatziko dizkigu, Xiak txinera irakatsiko digu eta nik, nahiz eta irakurtzeko zailtasunak izan, musika klasean onena naiz!

Denok ezberdinak,

Denok bereziak.

Eta zure klasean, nolakoak zarete?